Sunset crater national monument

Vandaag wilden we naar Flagstaff. We hadden een nieuwe wereldadapter nodig en die zou bij de BestBuy aldaar te koop zijn. Syl en Bill hadden bedacht er een bezoek aan Sunset Crater Volcano National Monument aan te verbinden. Dat ligt in 1 National Parc met Wupatki National Moment en het gebied wat Painted Desert heet. Waarom? Dat begrijp ik nu.
Rijdend door Sedona, richting Flagstaff vertelde Syl dat we ons portie rode bergen weer zouden krijgen vandaag. En dat is gelukt. Het waren er te veel om vast te leggen en je kunt niet continu uit de auto rennen, maar geloof me: het uitzicht maakte ons meermalen sprakeloos. Ergens halverwege zijn we gestopt en het is slimmer om op dat punt niet over de reling te klimmen voor de nog mooiere foto: de bodem is redelijk ver weg! Onde meer hier boden native Americans (indianen dus) hun koopwaar aan.
Hierna verder gereden en in Flagstaff een stukje van de historic route 66 gereden. Onderweg zagen we de San Fransisco Peaks, bergen met eeuwigdurende sneeuw. Onvoorstelbaar in het doorgaans warme Arizona. Ook viel het ons op dat de weilanden kaal en droog zijn. Syl vertelde ook dat het gebied jaarlijks door de nodige branden wordt geteisterd.
In het National Parc aangekomen, zagen we al snel waar we voor kwamen. Bill had verteld dat er een vulkaan ligt, die was uitgebarsten in 1064. Al heel snel troffen we een stuk met lavastromen aan. Jan en ik hadden niet de goede schoenen en/of kleding mee voor de tocht naar boven en ook voor Syl en Jade zou het niet lukken, dus die hebben we geskipt. Wel hebben we een kortere trail naar beneden gelopen. Nou, mijn fascinatie van vandaag lag in dood en leven. De vulkaanuitbarsting heeft een spoor van vernieling aangericht maar de natuur laat zich niet kennen en klimt er weer bovenop. Te mooi, ik kan het niet in woorden uitdrukken.
Hierna zijn we verder gereden en hebben we op een ander punt foto's van de vulkaan gemaakt. Lopen naar boven was prohibited!! Bij het verder rijden was ik oprecht verbaasd door het enorme aantal kilometers waarover het lavaspoor zich heeft uitgestrekt.
Op het volgende uitkijkpunt zagen we de eerste contouren van Painted Desert. Dit is een golvend en kleurrijk versteend duinlandschap. Een echte Desert zeg maar. Ook weer onbeschrijfelijk mooi.
Met oog op de leeglopende tank en de vermoeidheid bij Jade hebben we de rest van het park gelaten voor wat het is. Het zit qua beelden in ons hoofd. En daarna.....
Reden we richting de Grand Canyon op zoek naar een benzinepomp. In the middle of nowhere vonden we er 1. De locatie voldeed aan alles wat ik hier ooit over zou bedenken. Als Charles Bronson was komen aanrijden met zijn mondharmonica had ik me helemaal Once upon a time in the West gevoeld. De omgeving was geel, kaal en heel erg verlaten maar er was wel benzine, magnetronhapjes, drankjes etc. Ze verkochten er ook zadels (!) en..... Er was een bar met een pooltafel. Ik hoorde de pistoolschoten na het verlies van een potje poolen al knallen! Het was shabby, arm, heel eenzaam maar zooooo gaaf!!!!
Terug in Flagstaff zijn we geslaagd voor de stekker, op de terugreis had maar zo voor onze ogen een mega-ongeluk kunnen gebeuren (vrouwen achter het stuur.....) en na thuiskomst hebben we weer Italiaans gegeten. Nomnomnom om maar met Jade te spreken.
Een onvergetelijke dag. En weten jullie: er komen er nog meer!!